Aan het woord is Anne-Karine Venhorst – Orthopedagoog en dyslexiebehandelaar bij Berkel-B

‘Elke week help ik ongeveer 25 kinderen tijdens de behandelingen op scholen. Allemaal kinderen met een andere achtergrond en een ander verhaal. Ik vind het erg belangrijk om een goede klik te hebben met de kinderen die ik behandel. Het gebeurt zelden dat we niet met elkaar overweg kunnen. Soms duurt het wel eens iets langer. Door oprechte interesse in de kinderen en hun omgeving te tonen en door een flinke dosis humor in te zetten, weet ik vaak al snel wat ik wel en niet kan gebruiken tijdens de behandelingen. Is een kind helemaal gek van voetballen, dan houd ik daar zo veel mogelijk rekening mee met de lesstof, maar ook met het huiswerk en de planning.

Midden in de belangstelling

Ik wist al vroeg dat ik juf wilde worden. Knutselen en kleien was niet echt mijn ding, ik wilde liever één op één met de kinderen aan de slag.  Vooral de PABO-opleiding zelf kon mij toentertijd niet boeien. Ik wilde wat dieper ingaan op de vraag waarom sommige kinderen het op school lastiger hebben? Daarom besloot ik om me meer te gaan specialiseren in leerproblemen en leerstoornissen. Tijdens mijn opleiding orthopedagogiek lag mijn interesse niet direct bij dyslexie. Om eerlijk te zijn vond ik het een wat uitgekauwd onderwerp. Niets is minder waar. Momenteel staat dyslexie weer midden in de belangstelling. Dat is alleen maar mooi, want iedereen wordt weer even wakker geschud. Mensen worden weer kritischer en dat komt de ontwikkelingen alleen maar ten goede. Hoe meer we weten over dyslexie, hoe beter we de behandelingen kunnen inrichten.

Niet zo leuk zonder dyslexie

Hoe het echt voelt om dyslexie te hebben weet ik niet. Dat laat ik de experts, de kinderen zelf, wel eens onder woorden brengen. Ik vind het belangrijk dat ze beseffen dat de dyslexie een onderdeel van hun persoonlijkheid is. Het vormt ze en maakt ze zoals ze zijn. Het is niet altijd makkelijk, maar er is nog zoveel meer dan alleen de dyslexie. Ik zeg dan ook wel eens dat ze zonder dyslexie niet zo leuk zouden zijn als dat ze nu zijn. Het ‘anders’ zijn doet vaak best veel met een kind. Ik vind het dan ook fantastisch om te zien dat ze gedurende het behandeltraject vooruitgaan. Qua lezen en spellen, maar misschien nog wel meer qua persoonlijkheid. Het zelfvertrouwen groeit en je ziet ze opbloeien.